Ik kom zojuist van de begrafenis van mijn vriend Benjamim. Zijn vrouw en zoon ontroostbaar snikkend bij de open kist. Nog een laatste poging hem terug te roepen.
Tevergeefs.
Het is iedere keer weer moeilijk dit grote verdriet te dragen en er zelf zo nauw bij aanwezig te zijn.
Denkend aan de grote sterke man, die stilaan minder en minder sterk werd en minder en minder groot leek, werd de kist zwijgzaam gesloten en zachtjes neergelaten.
Toen ik Benjamim anderhalf jaar geleden leerde kennen had hij zich al neergelegd bij de onherroepelijke achteruitgang van zijn gestel. Dit maakte van zijn leven een bij voorbaat verloren gevecht.
De drukte in het anders zo rustige bergdorp was rouwig, de vele vrienden en familie slenterde wezenloos achter de kist aan. In de smalle straten hing het wasgoed aan de hoog gespannen draden te drogen. Als wapperende "bandeiras" voor onze grote held die voor de laatste maal passeerde.
Verder bleef het stil.
Herman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten