Als ik het bordje “estação” op mijn route tegenkom ga ik meestal even die richting uit.
De vele stations, vooral kleinere, met een hoog Märklin gehalte, zijn doorgaans goed onderhouden.
Aantrekkelijker voor mij zijn deze die al enige tekenen van verval vertonen, of erger waar zelfs de sporen, die van een station een station maken, zijn verdwenen.
Oliveirinha-Cabanas ligt aan de drukke “Linha da Beira” en heeft behalve doorgaande sporen ook een doodlopend roestig spoor dat leidt naar een verlate loods en de met wilde kruiden overgroeide kade.
Op het perron hangt boven de houten zitbank een mooie oude klok zonder wijzers.
Ze toont symbolisch de tijd waarin ik wil leven, en geeft mij het gevoel van rust en tijdloze onbezorgdheid.
In schril contrast de voorbijrazende Sud Expresso, enkele uren voordien vertrokken in Santa Apalónia. Nippend aan hun aperitief flitst de Beira aan de reizigers voorbij. Ik kijk even op het merkwaardige uurwerk, en vraag mij af hoe laat zij in Parijs zullen arriveren?
Onderweg naar het nieuwe jaar is voor velen de klok onmisbaar en bepalend voor de feestvreugde. In de “Beira” is dat niet anders. Het “estação” Oliveirinha-Cabanas maakt hierop gelukkig een uitzondering.
Ik moet er weer eens dringend naartoe.
Herman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten